o teito furado a lambernos.
O inverno pintou o río salindose da marxen, tí tamen te expandes fora da túa pel
O tempo perfila intransixente os ritmos da vida, nos
 parimos caricias mais anchas que as horas
As costillas pechadas en cremallera,os corazóns
lambense no peito inventado que acolle a toda esta terra
Fora da marxen, dende dentro a mais a dentro, por fora.