Na minha habitazóm
pastan a miúdo as reses .
E parézeme xusto ke ó jando
haxa ke darlhe leite e kobixo,
ou cobixo de leite.
Entran no eido despistadas ,
sem nozión de peito
nim de teto.
Soen ser grupos xóvenes
ke já fumaban no instituto.
Corren da kama
á porta ,
despavoridas por um bareazo
de nada ...
a verdá é ke o cocho
nom me passou a
inspección de sanidade.
Tenho umhas alfombrinhas
estratéxikamente sitadas
na korte que
provokan ke esvaren
ó saír dalí kon medo.
Saien tirámdome
um feixe de coisas:
os fraskos das esenzias ,
botelhas vazias de lk ,
papeleira e espelhos ,
voan papeis de posits
polo ar
kon orazions eskritas...
e o chan tíñese de amarelo.
Corren nerviossas
cheias todas elas
de moskóns de merda
pejadas ó seu koellinho.
Pero komo meu paie
já era jandeiro ,
coa axuda das moskas pastoras,
(ke levan toda a vida komijo)
levámolas direitinhas
polo pasillo á habitazón
do kompañeiro
...y komo ele é karnizeiro...
alí me kedo eu a eskoitar
o resto da noite súas baladas,
seus agónikos diskursos
sobre o método ou a
xenealoxía da moral.
Jritan e jritan
sabendo ke están mortas.
E pola manhán
ímo-los dous a saljar.